Imkerij ging kwijnen in de IJzeren Eeuw

Ik had er wat meer willen doen, maar helaas was er technische malheur. Vandaar dat deze exercitie voorlopig maar even tot drie gemeenten beperkt blijft, alle drie uit de Groninger Top 6 van gemeenten qua eigen bijenteelt. In de gemeenteverslagen staan van 1866 tot 1906 de aantallen inheemse bijenkorven of -volken, hoe ontwikkelden die aantallen zich destijds?

In bijengemeente nr. 1 anno 1866, Slochteren, piekt de grafiek in 1876-1877 met ruim 4000 korven.  Daarna is er een langdurige achteruitgang, tot er uiteindelijk maar 500 korven overblijven – een achtste van het aantal korven in de hoogtijdagen.

In bijengemeente nr. 4, Nieuwe Pekela, piekt de grafiek helemaal aan het begin. Daarna is er een neergaande trend met ups en downs. Soms begonnen mensen er weer aan, maar die haakten dan al snel weer af, zo lijkt het. Uiteindelijk is er een kwart over van het oorspronkelijke aantal korven en volken:

In Leek, nr. 6 op de lijst van 1866, is er net als in Slochteren een groei tot medio jaren 70. Dan noteert de burgemeester-gemeentesecretaris zeven jaar lang duizend korven. Ik vermoed dat hij dit niet gecheckt heeft en dat het werkelijke aantal nog wat hoger lag. Daarna is er in Leek eenzelfde glijbaanachtige achteruitgang te constateren als in Slochteren, waarbij uiteindelijk een vijfde van het aantal korven in de hoogtijdagen overblijft:

Conclusie: Tempo en continuïteit wisselden van gemeente tot gemeente, maar in al deze drie voor Groningen prominente bijenteeltgemeenten was er sprake van een forse achteruitgang in het aantal korven en volken in de periode 1866-1906.

Een volgende keer iets over de oorzaken van deze achteruitgang.