Goeiemorgen!
Geplaatst op: 30 juli 2020 Hoort bij: Hoogkerk 10 reactiesBij een buurman in de tuin:
Hoe heten die bloemen ook alweer?
Recente reacties
- PietrO op Kroegen die ik gekend heb
- Kees Kuiken, historicus op De Toekomst, tempel van de oude beweging
- Sue op Sterren in het Bos – de bands
- Ria op Kroegen die ik gekend heb
- Ria op Kroegen die ik gekend heb
Categorieën
Archief
Statistieken
- 2.280.360 hits
Blog op WordPress.com.
Mid Mo Design.
- Reactie
- Herbloggen
-
Abonneren
Geabonneerd
Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
groninganus %d
Aha, de oude DAHLIA, maar welke?!
Semicactus?
De Semicactus Dahlia Red Pygmy komt er dicht bij. Er zijn echter zo veel soorten 🙂
Beide heren bedankt!
Hoera, de dahlia’s bloeien ! Het Corso Eelde kan dan niet ver zijn . Deze? Klassiek rood. (Miss Brandy?)
Het corso gaat niet door dit jaar:
https://www.bloemencorsoeelde.nl/bloemencorso-eelde-2020/
Ja dat zal wel niet. Maar het is die tijd van het jaar. Mooie deelname herinneringen.
Ha, dat roept nostalgische herinneringen op aan vroeger! Als jochie van rond een jaar of 10 had ik een paar jaar een schooltuintje op een schooltuinencomplex, mijn vader had er naast een dahliatuin op een dahliatuincomplex. Daar kwamen de hele zomer en herfst wekelijks bergen bloemen af, zoveel dat we dat thuis niet altijd allemaal kwijt konden en – net als groenten van de schooltuin – deels weggaven aan familie e.a. relaties.
Eind van de winter groef ik samen met pa de knollen uit de grond. Die gingen de hele winter in de gang onder een luik in de grond. In het voorjaar ging het luik weer open en was het altijd spannend; sommige hadden het niet overleefd en waren helemaal verschrompeld, andere waren nog fris en fruitig en kon je doormidden scheuren, dan had je er ineens twee! En die ruilte pa dan weer met zijn tuincollega’s.
Ik mocht mijn vader ook altijd meehelpen met ‘dieven’; dan moest ik de kleine knopjes uit de ‘oksels’ eruit knijpen, zodat je later een grote bloem aan de steel in kwestie kreeg, in plaats van een heleboel kleintjes.
Er waren ook jaarlijks keuringen wie de mooiste tuin had. Daarbij gooide mijn pa altijd hoge ogen, want hij kon niet alleen virtuoos schrijven en ehh praten (beide competenties heb ik gelukkig van de man geërfd, naar men zegt) en was dan ook secretaris van de dahliavereniging (en van de kerk, en van de muziekvereniging etc., zoals ik later ook van van alles secretaris/redacteur/pr-man ben geweest) maar was ook het hele jaar bloedserieus met de blommen bezig, en dat vertaalde zich door de jaren heen in een goedgevulde prijzenkast (zij het vermoedelijk alleen figuurlijk, want ik dacht dat ze er geen echte bekers of iets anders tastbaars voor kregen).
De dahlia’s gingen in de winter onder een luik in de gang in ons huis, uiteraard nĂet in de grond. Was een tikfoutje.
Leuk die herinneringen van je, wat zelf ook weer de bal aan het rollen brengt. De prijzen waren vaak lintjes met een soort penning er aan. Tenminste voor de jeugd.