Stille getuigen

Tegenover de Gabriël tekenden zich ter hoogte van het zebrapad bandensporen in het pas gemaaide gras af:

Het waarschuwingsbord lag dubbelgeklapt en sneu over de stoep heen:

Het bord zelf gaf ook geen jofele indruk meer, al liep de afgebeelde voetganger er nog best kwiek overheen:

De automobilist kwam uit het noorden, had de zebra op zijn eigen weghelft willen vermijden en kwam zo met enig kabaal via het bord in het gras terecht.

Op het terras van de Gabriël zaten een paar ouwe kerels. Ze hadden ook niets gezien, zeiden ze:: “Het was de jeugd hè”. De jeugd die altijd de schuld krijgt van ouwe kerels op terrassen die nooit wat hebben gezien.

Wat moet zo’n vent ook met zijn vragen. ’t Kön er wel iena van de plietsie wezen. “Kom Jan, ’t wordt fris, we goat weer noar binnen toe.” Op dat sein stapten beiden op van hun stoel en lieten de passant met zijn vragen zitten.

Nog geen minuut later arriveerde een rood wagentje van gemeentewerken die subiet het bord en de paal in zijn laadbakje met zich meenam. Toen was er geen enkele stille getuige meer. En kon niemand nog wat vertellen over de jeugd, die almaar woester tekeerging in het verkeer van Hoogkerk.