Lijsttrekker demonstreert eigen onbenulligheid

“Groningen moet wat ons betreft een eigen parlement krijgen en de controle over het gebied overnemen van Den Haag. Wij willen terug naar de situatie zoals die was voor 1848. Toen werd Nederland zoals we het nu kennen gesticht.”

Aldus Nette Kruzenga, de lijsttrekker van ‘Groningen Centraal’, een van de vele splinters die straks gaan zorgen voor een onbestuurbaar Groningen.

Duidelijk is, dat Kruzenga of geen geschiedenis heeft gehad, of niet heeft opgelet tijdens de geschiedenisles. Want voor een ‘bestuurlijk zelfstandig Groningen’, zoals zij voorstaat, moeten we wel even wat verder terug in de tijd, dan ze zo stellig meent. In 1798 werd Nederland een eenheidsstaat en niet in 1848.

Een echte democraat zou overigens weinig ingenomen zijn met een dergelijke teruggang in de tijd, want voor 1798 werden we vrijwel uitsluitend geregeerd door een in omvang uiterst beperkte regentenkliek.

Ongeïnformeerde uitspraken als die van Kruzenga bewijzen, dat het niet allemaal grote lichten zijn, die  voor een zetel in ons provinciale parlement in aanmerking hopen te komen.

Eigenlijk zou je aan het passieve kiesrecht een examen moeten verbinden: beetje geschiedenis, beetje staatsinrichting, beetje maatschappijleer, beetje financieel benul. Maar ja, dat zal niet gaan, want mensen die zonder enigerlei kennis wat gaan roeptoeteren zijn er nogal wat in de samenleving van nu en die horen dus ook een kans te krijgen in onze representatieve democratie.

Museale concurrentie bij Google

Eerder deze week geconstateerd: Teylers Museum te Haarlem adverteert op Google met een link naar een sub-pagina op zijn website over Herman Boerhaave. Daardoor zet het de homepage van Museum Boerhaave in Leiden, dat niet op Google adverteert, als het ware in de schaduw. Ik kan me haast niet voorstellen dat dit niet bewust gebeurd is en vind het een beetje kinderachtig.

Zeven vloeken voor de Kouachi’s

Dat je, als je de hemelpoort bereikt, eerst maar eens met een bulderende lach uitgelachen mag worden, om een schaamte te ervaren, duizend maal sterker dan je op aarde ooit ervoer.

Dat je maar rechtstreeks naar de hel door mag gaan.

Dat je de hellepoort binnengezogen, meteen doorstoken mag raken met gloeiende naalden, net zo lang tot je nog bij volle bewustzijn zijnde, geen spier meer kunt bewegen.

Dat je maar heel langzaam gevild mag worden, waarbij er telkens mieren op je los worden gelaten.

Dat je bij wijze van waterboarding bepist mag worden door de 72 maagden der wrake, allemaal tegelijk.

Dat je bij dat alles tot in de eeuwigheid gedwongen mag worden tot het aanzien van een voortdurende stroom profeetcartoons, met voor de variatie elke middag de nieuwste Charlie Hebdo.

Dat jullie beider namen, en dit tot slot, tot vergetelheid uitgegumd mogen zijn in het grote boek des levens.

Een boodschap voor de fascislam: Charlie leeft

Groningen lokt op station Assen

Koud, guur, winderig, vochtig Noordzeeweer – het wacht onbehaaglijk op station Assen. Maar dan doemt bij het ijsberen deze reclame op. Waarvan het gloeiende, vagevuur-achtige, vermoedelijk zwaar gefotoshopte coloriet, zoniet het lijf dan althans de psyche enigszins verwarmt.

Variant U, Ebola en terrorisme

In de jaren tachtig onderzochten Sovjet-wetenschappers hoe ze het Marburg-virus, dat verwant is aan Ebola, en net als Ebola waarschijnlijk afkomstig is van Afrikaanse vleermuizen, via raketten konden verspreiden over westelijke bevolkingscentra, Bizar onderdeel van dit verhaal:

“Nadat een van de wetenschappers, dr. Nikolai Ustinov, zichzelf per ongeluk geïnjecteerd had met Marburg, konden zijn collega’s uit zijn stoffelijk overschot een nog dodelijkere versie van het virus isoleren en cultiveren. Deze werd variant U genoemd naar Dr. Ustinov. Volgens Alibek waren de Sovjets in 1991 zo ver, dat ze Marburg-variant U in grote hoeveelheden konden produceren.”

Bron

Commentaar: Je moet er toch niet aan denken dat zulk spul in handen valt van terroristen. Een industriële aanmaak zullen ze wellicht niet van de grond krijgen, maar op een huis-, tuin- en keukenniveau is de terroristische inzet van virussen helemaal niet zo onwaarschijnlijk. Ik las ergens dat de eerste Ebola-gevallen in Marokko zijn geconstateerd, voor jihadi’s met doodswensen zal het naarmate de ziekte zich in West-Afrika verspreidt steeds eenvoudiger worden om zich te laten besmetten en zo de ziekte in persoon naar het doel over te brengen.

Ik vermoed trouwens dat de een of andere thriller-auteur een dergelijke gang van zaken al eens uitgewerkt heeft.

De Eerste Wereldoorlog in Groningen

De redactie bleek vanmiddag wel aardig tevreden. Komt dit weekend uit: het themanummer Eerste Wereldoorlog van het Groninger cultuurhistorisch tijdschrift Stad & Lande. Met artikelen over Belgische vluchtelingen, Engelse soldaten, de haven van Delfzijl, smokkel aan de Duitse grens, waakzaamheid op Rottumeroog en de Held van Durazzo.

Stad & Lande

Soms doet zonne-energie pijn aan de ogen

Een tijdje geleden zag ik dit pand in Borgercompagnie. De foto borg ik op in een speciaal nieuw mapje, dat een serie van dit soort schrijnende gevallen moest gaan bevatten. Van die serie is het evenwel niet gekomen. Er kwamen heus wel wat panden in overweging, maar die werden afgekeurd als zijnde lang niet zo erg.

Op de enige foto in het mapje staat dan een redelijk authentiek pand, waar, vermoed ik, een café of een winkel in heeft gezeten. Misschien zijn de drie arcunelen op het rode pannendak ook wat veel voor een gewoon woonhuis. Het zou dan een klein hotel of een pension geweest kunnen zijn.

Wat stoort zijn de donkerblauwe zonnepanelen op het dak. Ze liggen er schots en scheef bij, waarschijnlijk omdat dat dak eronder ook niet meer zo recht is. De panelen maken een destructieve inbreuk op het architectonische beeld van dat dak  Ik ben een warm voorstander van zonne-energie,  maar soms doet het pijn aan de ogen.

In memoriam Duco Kuiken (1943-2014)

Deze boekband vol hints:

herbergt geen enkele pagina, maar wel een heupflacon Beerenburg, die overigens nimmer aangesproken is:

Het betreft een Sinterklaas-surprise, ooit ten geschenke gedaan bij het gemeente-archief Groningen, zoals dat van 1971 tot 1997 gevestigd was aan de Viaductstraat, vlakbij de Hereweg aan het spoor. De toenmalige afdeling conservering zette het in elkaar en schonk het aan chef studiezaal Duco Kuiken, die qua alcoholica inderdaad een voorkeur had voor dit ‘Friese’ drankje.

Het pseudoboek, of beter dus de doos, kwam vandaag tevoorschijn bij de herdenkingsbijeenkomst van Duco Kuiken. Want Duco is niet meer, zijn ziekte MS heeft hem zaterdag na een kwart eeuw toenemende last en bedlegerigheid definitief gesloopt. Bijna 71 is hij geworden.

Zijn dood kwam vroeger dan gedacht. Hij had zich zelf niet veel om zijn uitvaart bekommerd en zijn naasten maakten er een eenvoudige, sobere plechtigheid van met wat herinneringen en evergreens.

Een jongere neef vertelde over hun jeugd. Duco was een beetje een Einzelganger, niet primair uit op gezelligheid, zeker geen spelletjesmens, hij zat liever met een boekje in een hoekje. Zeilen was zijn vakantiepassie, met als uitvalsbasis Sneek.

Duco kwam uit Friesland, wat hij niet onder stoelen of banken stak op het Groninger gemeente-archief, waar hij begin jaren zeventig binnenkwam als de nieuwe man van de foto-afdeling. In die hoedanigheid bivakkeerde hij in een glazen werkkamer, gelegen naast de studiezaal, welke werkruimte niet geheel ten onrechte het aquarium heette. Om op zijn afkomst terug te komen: hij onderzocht later eens de historie van het Groninger stadsjacht en vertelde met smaak dat de Groninger stadsbestuurders uit de zeventiende en achttiende eeuw zo’n schip steevast bij Friese scheepsbouwers lieten maken. Dus niet bij een Groninger hellingbaas.

Het “klapperwater” op de pseudo-boekband slaat op het feit dat Duco Kuiken enorm veel stad-Groninger bronnen uit de periode 1500-1850 ontsloten heeft, door er indexen op te maken, waarvan de meeste nu gelukkig op internet staan. Hij was ook trots op zijn kennis van oude handschriften, zo hoorden we vandaag. Die trots was terecht. Veel minder bekend is dat Duco als geldschieter op de achtergrond fungeerde van een beste serie genealogische toegangen, meest gemaakt door ervaren archiefbezoekers. Een transcriptie van het Diarium Julsingh uit de zestiende eeuw gaat vast nog verschijnen.

Misschien kwam Duco Kuiken als eerstelijns vraagbaak in het gemeentearchief wel eens over als wat afhoudend, korzelig, of nurks . Een oud-collega vertelde dat Duco tien minuten voor sluitingstijd wel eens hinderlijk met zijn sleutels heeft zitten rammelen. Ook zou hij nogal vaak tegen bezoekers hebben gezegd: “Daar beginnen we niet aan”. Ik moet hier echter meteen verzachtende omstandigheden aanvoeren, die volgens mij van doorslaggevende aard zijn. Je hebt mensen die wel om hulp komen vragen, maar dan niet naar je luisteren, of niets van je willen aannemen, of zelfs door je heen gaan praten als je ze antwoord geeft. Ook zijn er mensen die in alles bij de hand genomen wilden worden, niet een keer, maar voortdurend. In dergelijke gevallen dreigt wel eens ongeduld, waar tact geboden is. Toen er in de krant een keer een lelijk stukje over Duco verscheen, vond ik dat in elk geval buitengewoon onbillijk en heb ik het in een ingezonden brief voor hem opgenomen.

Want ik heb Duco ook vaak genoeg vrolijk gezien en soms zelfs blozend als een schooljongen. In elk geval stak ik bijzonder veel van hem op, in al die jaren dat ik op het gemeentearchief onderzoek deed. Daarbij varieerde Duco’s leerstof van woordverklaringen (“korremorre is drank”), tot uitleg van op het eerste gezicht nogal ingewikkelde toestanden (zoals “afmijning bij brennende keersen uitgang”), tot regelrechte tips (“weet je dat er in dat familiearchief De Sitter ook nog een brief over die materie zit?”).

Duco Kuiken is niet meer, maar voor al die leerzame momenten wilde ik hem graag nog bedanken.

Waarvan akte.

Vervagend rood

De kwaliteit van de kleur rood, zoals gebruikt voor affiches van zich socialistisch dan wel communistisch noemende partijen, neemt laatstelijk zienderogen af. Allereerst een voorbeeld uit Westerbroek:

Het eens gloedvol rood geweest zijnde propagandamateriaal van de SP, uiterst links op het bord, is nog nauwelijks te lezen. Terwijl het rood in de affiches van nota bene de PVV en Jezesleeft op kleur is gebleven.

Iets soortgelijks zien we op de grens van Oostwold en Midwolda in het eertijds vuurrode Oldambt:

Bijna alleen aan de ster is nog te zien, dat dit een affiche van de VCP was. Weliswaar liggen de verkiezingen voor de gemeenteraad iets langer achter de rug dan die voor het Europees parlement, maar toch lijkt het vervagende rood bijna symbolisch voor de verschietende kleuren bij het stemvolk in onze provincie.

Donders: ‘orthodox-gereformeerd’ bezwaar komt neer op bijgeloof

Ik vind het dus vreemd, van die orthodoxe Barnevelders, dat ze bezwaar maken tegen die juichpakken, omdat de naam Donders eraan verbonden is. Een bekend boek van de ‘oude schrijver’ C. van Niel, dat sinds de eerste verschijning in 1660 voortdurend en ook onlangs weer herdrukt is, heet immers de Donderslag der Godlozen.

Tegen dat donder of donders op zich kan dus geen fundamenteel bezwaar bestaan. Wèl heeft men dat tegen donders als vloek. Als die fundi’s nu tegen juichpakken gaat fulmineren omdat de maker Donders heet, dan is dat een uitbreiding van het taboe, of overgeloof (in de zin van Aberglaube of bijgeloof).

nav

Sectarisme nekt strijd tegen Monsanto

Gister vond ik deze flyer:

Morgen is er een demo tegen Monsanto, niet alleen in Groningen, maar ‘overal‘. En hoewel ik mordicus tegen de smeerlapperij van Monsanto ben, ga ik niet meedoen. De doelstelling van de demo is namelijk breder getrokken dan dat: tegen gentech in het algemeen. Dat is hetzelfde alsof je protesteert tegen dierenleed, maar je je tegelijkertijd moet bekeren tot het veganisme. Ik ben al geen vegetariër, laat staan een veganist, en ben ook niet tegen gentech in het algemeen, of: ik weet daar te weinig van om alle implicaties te overzien.

Daarnaast hult de organisatie zich in anonimiteit en heeft ze duidelijk niet gezocht naar verbreding van het draasgvlak, bijv. bij milieu-organisaties en politieke partijen. Oftewel: men vindt het eigen sectarische gelijk weer eens véél belangrijker dan het uit de wereld helpen van een misstand. En dergelijke ideologische navelstaarderij heeft qua macht nog nooit potten gebroken, dat bewijst de geschiedenis van allerlei hervormingsbewegingen wel.